آویشن گیاهی از خانواده نعناع است که در ایران ۱۸ گونه آن به ثبت رسیده است و سه نوع آویشن شیرازی، کوهی و کاکوتی معروف‌تر هستند.
گیاهان این تیره، همه علفی و به حالت خودرو در مزارع و کوه‌ها و صحرا می‌رویند. برخی از انواع آویشن برگ‌های نسبتاً درازی دارند و بعضی‌ها هم برگ‌های گردی دارد که خواصشان تفاوت‌هایی دارند، اما به صورت کلی شباهت دارند و به عنوان سبزی برای افزودن به ماست و دوغ استفاده می‌شود.
یکی از علائم شناسایی آن‌ها کرک‌هایی است که بر روی برگ‌های آن‌ها وجود دارد و بر روی این کرک‌ها کیسه کوچکی است که پرده نازکی آن را پوشانده و در آن کیسه اسانس‌های معطر قرار گرفته است.
آویشن و سلامت دستگاه گوارش
* آویشن در هضم غذا‌های سنگین به معده کمک می‌کند.
* آویشن میکروب روده‌ها را از بین برده و در درمان ورم روده‌ها بسیار مؤثر است. گردش خون را تحریک و جریان آن را تنظیم می‌کند.
* آویشن به علت وجود تیمول موجود در خود یک ضدعفونی‌کننده و ضد انگل قوی است و انواع کرم‌های روده را می‌کشد و علاوه بر کشتن کرم‌ها، تخم کرم را نیز از بین می‌برد.
* بوییدن یا خوردن دم‌کرده آن در کاهش رطوبت‌های زائد که گاهی در کبد یا ریه یا مغز جمع می‌شود، مؤثر است.
* آویشن اشتها را تحریک می‌کند به همین علت در غذا‌ها به عنوان چاشنی استفاده می‌شود.
* آویشن ضد نفخ است و مخصوصاً اگر در غذا‌های رطوبتی و آبکی استفاده شود، نفخ را کم می‌کند.
* نتایج مطالعات جدید از اثربخشی این گیاه بر بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک‌پذیر بیانگر این مطلب است که آویشن در بهبود علائم شایعی نظیر درد شکم، نفخ، اسهال و یبوست مؤثر است.
* آویشن به دلیل حرارت و خاصیت از بین برندگی و زدایندگی که دارد رطوبت و بلغم‌های مانده در سیستم گوارش را حل می‌کند و از بین می‌برد و جلا می‌دهد، وقتی که رطوبت‌ها و مواد زائد بینابین پرز‌های گوارش از بین رفت، عملکرد پرز‌ها تقویت می‌شود.
نوع روغن مهم است یا میزان مصرف؟